پیشینه بالابر سکویی است، چه باز یا محصور، که برای بلند کردن افراد یا بار به طبقات بالای ساختمان استفاده می شود. آسانسورها جزء استاندارد هر ساختمان بلند بازرگانی یا مسکونی هستند. در سال‌های اخیر، شناسایی قانون فدرال آمریکایی‌های حائز معلولیت مستلزم آن است که بسیاری از ساختمان‌های دو طبقه و سه طبقه مجهز به آسانسور شوند. در اوایل دهه 1600 از آسانسورهای دستی برای بالا بردن بار در انبارها و کارخانه های تولیدی استفاده می شد.
آسانسور نوین نسل سر راست طرحی است که اولین بار توسط الیشا جی اوتیس در نمایشگاه جهانی نیویورک در سنه 1853 اثر دیتا شد. یکی از خاصیت های قابل پروا آسانسور Otis و دلیل اصلی پیشباز عمومی از آن، یک وسیله ایمنی بود که بی درنگ درگیر شد. و آسانسور را در چهره پاره شدن کابل های آسانسور نگه داشت. اولین آسانسورها با نیروی بخار برای چرخاندن درام های کابل پیشه می کردند.
در سال 1871، نخستین آسانسورهای هیدرولیک با استفاده از خپگی آب به عنوان منبع قدرت شناسایی شدند. در نخست قوچ های هیدرولیک یک تکه بودند، که به این معنی بود که باید سوراخی در ذیل چاه آسانسور حفر شود به همان اندازه که بلندی بالابر باید باشد. بعدها، قوچ های هیدرولیک تلسکوپی چند بخش، سوراخ های ناچیز عمق تری را برپایی کردند. در بسیاری از شهرها نیروی هیدرولیک برای این آسانسورهای اولیه بدست کمپانی های برق که شبکه های لوله کشی هیدرولیک را در سراسر شهر نصب و حفاظت می کردند، تامین می شد. نخستین بالابر الکتریکی موفق تجاری در سنه 1889 نصب شد و برق به سرعت به منبع انرژی مورد قبول تبدیل شد. آسانسورهای برقی دو برتری قابل پروا دارند. اولاً، برق به وضوح در دسترس عموم پیمان می گرفت و هر ساختمانی که چه بسا مجهز به بالابر باشد، نیروی الکتریکی نیز خواهد داشت. دوم، بلندی آسانسورهای هیدرولیک به شدت اندک بود، در حالی که آسانسورهای برقی با به کارگیری کابل و سیستم قرقره ساده، عملاً هیچ محدودیتی برای بلندی نداشتند. برای سال‌ها، آسانسورهای الکتریکی از موتورهای جریان مستقیم (DC) یا موتورهای جریان متناوب (AC) کاربرد می‌کردند. امروزه تقریباً کل آسانسورها از یکی از دو نوع موتور AC کاربرد می کنند: رایج ترین آنها موتورهای دنده ای برای آسانسورهایی هستند که با سرعت الی 500 فوت در دقیقه (153 متر در دقیقه) جنبش می کنند، در حالی که موتورهای درایو سر راست برای آسانسورهایی که در بلندی بالاتر جنبش می کنند استفاده می شود.
سرعت ها بعضی از آسانسورهای امروزین با سرعت بالا تا 2000 فوت در دقیقه (610 متر در دقیقه) حرکت می کنند. سیستم‌های مهار در آسانسورهای اولیه به اپراتورهای انسانی نیاز داشتند که سرعت بالابر و فرود را تنظیم کنند، بالابر را در هر طبقه متوقف کنند و درها را مفتوح و بسته کنند. در دهه 1950، سیستم‌های کنترل فشاری خودکار جایگزین کنترل‌های دستی شدند. در دهه 1970 کنترل های الکترومکانیکی به تدریج با کنترل های الکترونیکی حالت جامد جایگزین شدند. سوار شدن در یک جعبه کوچک صدها فوتی در هوا تجربه نگران کننده ای خواهد بود اگر کسی از ایمنی آن متقاعد نشده باشد. آسانسورهای الکتریکی به دو مکانیسم ایمنی اولیه مجهز هستند: یک گاورنر که سرعت آسانسور را با مهار سرعت قرقره‌های کابل مهار می‌کند و دیگری ترمز اضطراری که از فک‌هایی ساختن شده است که در صورت شکستن کابل‌ها، ریل‌های راهنمای بالابر را می‌گیرند.
آسانسورها همچنین حائز قفل های الکترومکانیکی درب هستند تا در چهره بسته نشدن کامل درب آسانسور از کارکردن آن بازداری کنند و از مانع افتادن مسافران بدست درب بسته شونده محافظت کنند. همین قفل های درب نیز از مفتوح شدن درهای بیرونی هر طبقه در صورت نبود بالابر ممانعت می کند. اکثر آسانسورها مجهز به تلفن و گاهی اوقات یک درب در سقف هستند الی در چهره گیرکردن بالابر بین طبقات، مسافران بتوانند کمک بخواهند یا فرار کنند. طراحی آسانسورها خود وسایل ساده ای هستند و سیستم های اصلی بالابر در بیش از 50 سال تغییر چندانی نکرده اند. با این حال، سیستم های کنترل به طور بنیادین برای درمان ایمنی و سرعت عملیات تغییر کرده اند. آسانسورها برای یک ساختمان ویژه با در عقیده اخذ عواملی مثل ارتفاع ساختمان، شمار افرادی که به هر طبقه سفر می کنند و دوره های باره انتظار بهره‌گیری بسیار طراحی می شوند.
اکثر آسانسورها از وزنه های تعادلی بهره‌گیری می کنند که برابر با وزن آسانسور به اضافه 40 درصد بیشینه بار نامدار آن است. این وزنه ترازمندی وزنی را که موتور باید بلند کند تفریق می‌دهد و تضمین می‌کند که بالابر در حالی که کابل سالم است نمی‌تواند از کنترل خارج شود. در نصب درام بالابر، یک کابل آسانسور از درام جنباننده متصل به موتور بالابر، گوشه ها-کناره ها یک قرقره بزرگ در رأس آسانسور، تا یک قرقره دوم که از سقف چاه آسانسور آویزان است، زیر می‌آید و دوباره زیر می‌آید. وزنه ترازمندی در نصب درام کششی، کابل از آسانسور، به بالا و یک بار دور درام محرک متصل به موتور آسانسور حرکت می کند، سپس به وزنه ترازمندی بازمی گردد. آسانسور که کابین نامیده می شود و وزنه تعادل هر کدام در مجموعه ریل های راهنمای خود جنبش می کنند. کابل گاورنر دوم از کابین به یک قرقره گاورنر، سپس به یک قرقره کششی در پایین چاه بالابر و مجدد به سمت کابین می رود. این کابل گاورنر p را می چرخاند.
آسانسور سخاوت در زمینه تعمیرات تخصصی موتور گیربکس به صورت تخصصی وارد بازار شد و تاکنون به عنوان برترین تیم تخصصی در زمینه موتورگیربکس آسانسور در کشور فعالیت دارد.
آسانسور نوین نسل سر راست طرحی است که اولین بار توسط الیشا جی اوتیس در نمایشگاه جهانی نیویورک در سنه 1853 اثر دیتا شد. یکی از خاصیت های قابل پروا آسانسور Otis و دلیل اصلی پیشباز عمومی از آن، یک وسیله ایمنی بود که بی درنگ درگیر شد. و آسانسور را در چهره پاره شدن کابل های آسانسور نگه داشت. اولین آسانسورها با نیروی بخار برای چرخاندن درام های کابل پیشه می کردند.
در سال 1871، نخستین آسانسورهای هیدرولیک با استفاده از خپگی آب به عنوان منبع قدرت شناسایی شدند. در نخست قوچ های هیدرولیک یک تکه بودند، که به این معنی بود که باید سوراخی در ذیل چاه آسانسور حفر شود به همان اندازه که بلندی بالابر باید باشد. بعدها، قوچ های هیدرولیک تلسکوپی چند بخش، سوراخ های ناچیز عمق تری را برپایی کردند. در بسیاری از شهرها نیروی هیدرولیک برای این آسانسورهای اولیه بدست کمپانی های برق که شبکه های لوله کشی هیدرولیک را در سراسر شهر نصب و حفاظت می کردند، تامین می شد. نخستین بالابر الکتریکی موفق تجاری در سنه 1889 نصب شد و برق به سرعت به منبع انرژی مورد قبول تبدیل شد. آسانسورهای برقی دو برتری قابل پروا دارند. اولاً، برق به وضوح در دسترس عموم پیمان می گرفت و هر ساختمانی که چه بسا مجهز به بالابر باشد، نیروی الکتریکی نیز خواهد داشت. دوم، بلندی آسانسورهای هیدرولیک به شدت اندک بود، در حالی که آسانسورهای برقی با به کارگیری کابل و سیستم قرقره ساده، عملاً هیچ محدودیتی برای بلندی نداشتند. برای سال‌ها، آسانسورهای الکتریکی از موتورهای جریان مستقیم (DC) یا موتورهای جریان متناوب (AC) کاربرد می‌کردند. امروزه تقریباً کل آسانسورها از یکی از دو نوع موتور AC کاربرد می کنند: رایج ترین آنها موتورهای دنده ای برای آسانسورهایی هستند که با سرعت الی 500 فوت در دقیقه (153 متر در دقیقه) جنبش می کنند، در حالی که موتورهای درایو سر راست برای آسانسورهایی که در بلندی بالاتر جنبش می کنند استفاده می شود.
سرعت ها بعضی از آسانسورهای امروزین با سرعت بالا تا 2000 فوت در دقیقه (610 متر در دقیقه) حرکت می کنند. سیستم‌های مهار در آسانسورهای اولیه به اپراتورهای انسانی نیاز داشتند که سرعت بالابر و فرود را تنظیم کنند، بالابر را در هر طبقه متوقف کنند و درها را مفتوح و بسته کنند. در دهه 1950، سیستم‌های کنترل فشاری خودکار جایگزین کنترل‌های دستی شدند. در دهه 1970 کنترل های الکترومکانیکی به تدریج با کنترل های الکترونیکی حالت جامد جایگزین شدند. سوار شدن در یک جعبه کوچک صدها فوتی در هوا تجربه نگران کننده ای خواهد بود اگر کسی از ایمنی آن متقاعد نشده باشد. آسانسورهای الکتریکی به دو مکانیسم ایمنی اولیه مجهز هستند: یک گاورنر که سرعت آسانسور را با مهار سرعت قرقره‌های کابل مهار می‌کند و دیگری ترمز اضطراری که از فک‌هایی ساختن شده است که در صورت شکستن کابل‌ها، ریل‌های راهنمای بالابر را می‌گیرند.
آسانسورها همچنین حائز قفل های الکترومکانیکی درب هستند تا در چهره بسته نشدن کامل درب آسانسور از کارکردن آن بازداری کنند و از مانع افتادن مسافران بدست درب بسته شونده محافظت کنند. همین قفل های درب نیز از مفتوح شدن درهای بیرونی هر طبقه در صورت نبود بالابر ممانعت می کند. اکثر آسانسورها مجهز به تلفن و گاهی اوقات یک درب در سقف هستند الی در چهره گیرکردن بالابر بین طبقات، مسافران بتوانند کمک بخواهند یا فرار کنند. طراحی آسانسورها خود وسایل ساده ای هستند و سیستم های اصلی بالابر در بیش از 50 سال تغییر چندانی نکرده اند. با این حال، سیستم های کنترل به طور بنیادین برای درمان ایمنی و سرعت عملیات تغییر کرده اند. آسانسورها برای یک ساختمان ویژه با در عقیده اخذ عواملی مثل ارتفاع ساختمان، شمار افرادی که به هر طبقه سفر می کنند و دوره های باره انتظار بهره‌گیری بسیار طراحی می شوند.
اکثر آسانسورها از وزنه های تعادلی بهره‌گیری می کنند که برابر با وزن آسانسور به اضافه 40 درصد بیشینه بار نامدار آن است. این وزنه ترازمندی وزنی را که موتور باید بلند کند تفریق می‌دهد و تضمین می‌کند که بالابر در حالی که کابل سالم است نمی‌تواند از کنترل خارج شود. در نصب درام بالابر، یک کابل آسانسور از درام جنباننده متصل به موتور بالابر، گوشه ها-کناره ها یک قرقره بزرگ در رأس آسانسور، تا یک قرقره دوم که از سقف چاه آسانسور آویزان است، زیر می‌آید و دوباره زیر می‌آید. وزنه ترازمندی در نصب درام کششی، کابل از آسانسور، به بالا و یک بار دور درام محرک متصل به موتور آسانسور حرکت می کند، سپس به وزنه ترازمندی بازمی گردد. آسانسور که کابین نامیده می شود و وزنه تعادل هر کدام در مجموعه ریل های راهنمای خود جنبش می کنند. کابل گاورنر دوم از کابین به یک قرقره گاورنر، سپس به یک قرقره کششی در پایین چاه بالابر و مجدد به سمت کابین می رود. این کابل گاورنر p را می چرخاند.
آسانسور سخاوت در زمینه تعمیرات تخصصی موتور گیربکس به صورت تخصصی وارد بازار شد و تاکنون به عنوان برترین تیم تخصصی در زمینه موتورگیربکس آسانسور در کشور فعالیت دارد.
- دوشنبه ۰۴ بهمن ۰۰ ۲۲:۳۶ ۱۳ بازديد
- ۰ نظر